Ja dat denken is nog wel iets.
Dat denken stuurt ons nog steeds aan.
Wanneer wij ontspannen zijn gaat het al beter.
Dan voelen wij dat er meer ontspanning komt en dan komt het
vertrouwen langzaam aan naar boven.
Dan durven wij ineens toe te geven dat wij misschien wel verder
zijn dan wij denken.
Dan ineens laat de zon zich voelen.
Een volgende stroom licht komt binnen en raakt ons diep.
Pfff, een slechte nacht en los zijn wij weer.
Gewoon weer onderaan die trap.
Nou, niet overdrijven, 3 treden van beneden.
Vorige keer was het onderaan, maar nu zijn wij zelfs bij 3 blijven steken.
Het universum glimlacht en kent het menselijk handelen.
Zij kijken naar de strijd die de mens met zichzelf voert.
Het lijkt een eindeloze strijd.
De mens vertelt zichzelf dat het komt door de transformatie.
Het universum kijkt daar anders naar.
Wij worden als mensen voortdurend in een veranderde energie
geplaatst en dat vraagt voortdurend onze aandacht.
Ons bewustzijn wil net als ons hart eindelijk gehoord worden.
Door het slingeren in tijd en energie, zijn wij voortdurend bezig
om onszelf in balans te houden.
Voelen is weten.
Door te voelen of je echt op je beide benen staat, ontvang je al
antwoorden.
Krijgt links (gevoel) of rechts (ratio) meer aandacht?
Dat spreekt boekdelen over jezelf.
Maar jezelf daarin vertrouwen dat is iets waar wij niet snel aan
denken.
Wij kunnen veel meer dan wij denken.
Wij beperken onszelf en daardoor schieten wij terug in onze angsten.
Ja maar als……?
Waarom zou die ander jouw antwoord kunnen weten.
Jij hebt de ware wijsheid in pacht.
Jij bent 24 uur per dag met jezelf verbonden.
Je zoekt je paard en je zit erop.
Het is net als in een relatie.
Je partner vertelt je hoe je het misschien handiger aan kunt pakken,
maar die partner is te dichtbij en wat denkt die wel….
Dus daar luister je maar niet naar.
Net als niet naar je eigen hart luisteren.
Die zijn zo gewoon, daar kijk je maar overheen.
Vooral geen aandacht aan geven.
Je zoekt je paard en je zit erop.
Te dichtbij, dus geen aandacht aan geven.
Geen aandacht is geen manifestatie.
Je voelt je verloren.
Je doet het zelf.
Je geeft geen aandacht aan dingen die dichtbij je zijn en aandacht
vragen voor een manifestatie.
Wie laat wie nu los?
Vermoeidheid wordt aangewakkerd.
Blijven rondrennen als een kip….
Maar vooral buiten jezelf een antwoord vinden, wat in onszelf
te voelen is.
Hoe dubbel kan het zijn.
Wat aandacht wil, vraagt dat niet voor niets.
Misschien voel je niet waarom het aandacht wil.
Dat heeft weer alles met onszelf te maken.
Wij hebben de sleutels in handen.
Wij voelen hoe te gaan.
Het
universum is er voor ons.
Het is aan ons om onze weg te voelen en dan te begrijpen hoe
verder te gaan.
Het is te eenvoudig voor woorden.
Maar soms wil het gezegd worden.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
