Wij voelen allemaal dat wij heel snel aan het veranderen zijn.
Dat is een open deur.
Hoe ver wij zelf veranderd zijn, dat is veel lastiger om te bepalen.
Wie waren wij, daar komt misschien nog een antwoord op.
Wie zijn wij, dan wordt het stiller in de groep.
Wij weten dat wij veranderd zijn, maar wie zijn wij op dit moment?
Waar wij nu zelf staan heeft alles met de processen om ons heen
te maken.
Het stormt en dan moet je sterk in je schoenen staan.
Dan moet je weten wie je bent en wat je wil.
Niet alleen weten, maar ook durven uitspreken.
Wanneer het universum ons vraagt om een flinke stap vooruit
te doen en mee te gaan in de nieuwe tijd, dan verandert de stemming
in de groep.
Kan ik dat wel?
Wil ik het wel?
Durf ik over naar het onbekende?
Ik weet nu wie ik ben en voel mij veilig in mijn onveilige wereld.
Ik ben er mee opgegroeid.
Ik ben nog niet klaar voor verandering.
Het is de oude mens die 101 dingen kan verzinnen om maar niet
mee naar voren te stappen.
Ik ben druk in mijn eigen verhaal.
Hier heb ik geen zin in……
En steeds wordt de nieuwe tijd op onze eigen wijze ontkend.
Het universum kent de zielen op aarde.
Het universum kent het spreekwoord, onbekend maakt onbemind.
Wanneer er 1 schaap over de dam is volgen er meer.
Zo zit de mens in elkaar.
Het universum kijkt toe en glimlacht.
Wij kennen onze zielen die zichzelf al maar blijven onderschatten.
Daarom is er geen inspraak.
Er zijn alleen maar zachte duwtjes in onze ruggen.
Je mag lopen, je kan het.
Ik loop achter je.
Vertrouw mij maar…..
En zo gaan wij in verbinding met elkaar verder.
Voetje voor voetje.
En wij maar blijven roepen dat wij nog niet kunnen zwemmen
en ineens heb je het niet in de gaten en lig je in het diepe.
Je bent aan het leren fietsen en je zijwielen zijn er vanaf.
Je had het niet gemerkt met het opstappen.
Je werd niet voor niets bezig gehouden.
Je werd afgeleid van je eigen afleidingstactiek.
Dan merk je dat je gaat en dat je vliegt met je grote vleugels.
Dan merk je dat je vrij bent en dat je je zelf altijd die vrijheid
hebt ontnomen.
Dan voel je dat je niet altijd even lief was voor jezelf.
Je dacht dat het die ander was, maar je bleek zelf veel en veel
strenger voor jezelf te zijn.
Je hield jezelf in beperking.
Het universum glimlachte en keek toe.
Wij kennen die mens op aarde.
DAT is de mens.
Maar die mens kent alleen de grenzen die hij/ zij zichzelf heeft opgelegd.
Die mens voelt daardoor niet wat en wie hij/ zij werkelijk is.
De waarheid komt nu aan het licht.
Dat is onvoorwaardelijke liefde en onvoorwaardelijke vrijheid.
Wat is dat?
Wij kennen het niet en durven ons er niet veilig in te voelen.
Het universum glimlacht en fluistert, het komt wel goed.
Het zijn de sterkste zielen die op aarde zijn.
Een
zetje en ze gaan.
De tijd van het zetje is NU.
Wij worden meegevoerd naar een veranderende energie.
Geen tijd om met uitvluchten te komen.
Geen tijd om om te kijken.
Alle zeilen bij.
Wij gaan door naar het volgende hoofdstuk.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
