Pff ik kan niet meer.
Misschien heeft dat wel een belangrijke reden.
Wanneer je voelt dat je over-belast bent, dan word je bewust
van hetgeen je allemaal aan het doen bent.
Zijn dat je “eigen” opdrachten waarvan jij vindt dat jij ze moet
doen en niemand anders?
Zijn het opdrachten die aan je gevraagd werden, waardoor
die ander ruimte kreeg en waardoor jouw ruimte verminderde?
Zag je mensen worstelen en trok je het naar je toe?
In
een tijd van over-belasting is het goed om kritisch naar je
eigen takenlijstje te kijken.
Maak een opsomming van je opdrachten.
Maak onderscheid in prioriteiten.
Geef aan wat je vindt dat gedaan moet worden en wat eraf kan.
Kijk dan nog eens naar het lijstje wat er toch echt gedaan
moet worden door jou…..
Voel of je dat doet om jezelf rust te geven en daarmee juist
een verzwaring geeft van je eigen takenpakket?
Voel waarom je punten op dat lijstje niet kan of wil loslaten.
Voel of je je schuldgevoelens, die meespelen, niet op een andere
manier kan oplossen.
Ga dat lijstje maar eens opschonen.
Breng het terug tot wezenlijke taken die je vindt die door jou
gedaan “moeten” worden.
Kijk of je jezelf voldoende lucht hebt kunnen geven…..
En dan komt er nog een volgende stap in het opstellen.
Zie jezelf als een drenkeling.
Je bent al een aantal keren onder geweest en je adem heeft
het lastig.
Je kan niet anders dan loslaten, omdat je het anders niet overleeft.
Dan denk je niet, je laat los.
Je vraagt je niet af hoe kan die ander verder.
Je bent aan het overleven.
Dan wordt alles in een ander licht geplaatst.
Hoe lang wil je nog vasthouden aan je eigen to-do list?
Voor je gevoel heb je nog steeds adem, anders zou je
al aan het doorstrepen zijn gegaan.
Voel hoe je aan de ene kant roept ik kan niet meer,
maar je takenpakket niet vermindert.
Je bent je eigen schepper, je maakt je eigen keuzes.
Je hebt er zelf een reden voor bedacht waarom je het van jezelf moet.
Zo ontstaan burn-outs.
Je doet omdat jezelf vindt dat het niet anders kan.
Maar wil je voldoende lucht en ruimte houden dan zal je
heel kritisch naar jezelf moeten kijken.
Pak een potlood en een klein stukje papier.
Dan plaats je daarop wat echt door jou gedaan moet worden,
naar je eigen gevoel.
Geef taken terug aan de ander.
Door
hun eigen boontjes te doppen, worden ook zij sterk.
Zo werkt het in het universele spel.
Door taken bij hen weg te halen, zullen zij andere taken
op zich nemen.
Het leerproces stopt niet door hun proces te willen verlichten.
Het universele spel is een spel van ont-wikkelen van jezelf.
Jezelf
zien en laten zien.
Jezelf aan jezelf laten zien en vervolgens aan de wereld.
Dat is het proces en de weg die wij gaan.
Heb je geen lucht meer, je weet hoe meer lucht te krijgen.
Je hart zal je leiden, je denken bedenkt de uitvluchten.
Voelen is weten en je weet het al heel lang.
Je wilde niet toegeven en roept……
Is dat jouw waarheid, of een bedachte waarheid.
Voel maar en je zal begrijpen hoe je jezelf meer lucht kunt geven.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
