Ons werd verteld en wij geloofden het.
Ons hart vertelde anders, maar het was maar ons hart.
Wij liepen over onszelf heen en deden wat er van ons verwacht werd.
Over emoties moest je maar niet spreken.
Emoties brengen je aan het wankelen en je had al genoeg aan
jezelf om te blijven staan.
Vooral niet voelen wat je voelde.
Je tranen liet je niet zien.
Je hield het allemaal voor jezelf.
Wij zijn een mens van tegenstellingen.
Wij waren boos, verdrietig en opstandig dat onze ouders ons op
die manier naar ons leven begeleidden.
Onze ouders was ook niets anders verteld.
Hoe ging je openlijk om met emoties?
Hoe zwak was je als je je tranen, zeker als man, liet zien.
Wij zaten goed verpakt in onze keurslijven.
Alles is veranderd en toch?
Leven wij nog graag vanuit die illusie?
Wij tuimelen door oude emoties.
Onze dromen staan er bol van.
Wij zoeken naar tekens vanuit het hogere?
Wij geloven nog steeds niet dat wij het in ons zelf dragen.
Wij struikelen en hebben niet door waarover.
Wij schieten vol en hebben geen idee welk knopje werd aangeraakt.
Wij leerden leven op een automatische piloot, gestuurd vanuit de illusie.
Maar dat werd oh zo vertrouwd.
Wat vertrouwd is, zien wij graag als veilig.
In je kooi blijven zitten en vooral niet zien dat de deur wijd open staat.
Wij
leefden in een illusie en nu vertellen wij onszelf het verhaal
van ons denken.
Wanneer wij gaan begrijpen dat wij onze oude verpakking zijn
ontgroeid, wordt het nog lastiger.
Dan worden wij “gedwongen” om onze illusie los te laten.
Die illusie waar wij ons zo tegen hebben verzet,
maar die wij vanuit een schijnveiligheid niet kunnen en willen
loslaten.
Wij voeren als mens een innerlijke strijd.
Tot het hart eindelijk zijn plek mag innemen.
Wanneer wij met ons hand op ons hart beloven eindelijk naar
onze eigen innerlijke stem te luisteren, verbreekt de illusie
en ontstaat het leven in moeiteloosheid.
Wij willen niet loslaten.
Wij willen wel moeiteloos leven.
Maar, vertelt ons ego denken ons, dat moeiteloze leven
dat is een illusie.
Dat is een schijnveiligheid die je maar niet moet omarmen.
Dus leven wij door in de illusie.
Van de ene naar de andere.
Het grote verschil is dat de ene illusie van buitenaf kwam en
dat wij nu onszelf aan een illusie verbinden.
Wij maken onze eigen keuzes.
Het leven in die hogere trilling is ZO eenvoudig dat het niet waar
kan zijn.
Weer het omarmen van een illusie.
Maar als het nu een wel waar is?
Omarm jezelf, je hebt genoeg gestreden en geleden.
Je mag alle illusies los laten en je eigen waarheid omarmen.
Dan gaan de deuren open en zie je overal het licht.
Jij mag zijn die je werkelijk bent.
Jij bent zo groots dat je jezelf bijna niet kan omarmen.
Je leeft op aarde en vanuit de energie.
Het
lijkt een illusie, maar het is ….
Je mag het zelf invullen.
Wij leven allemaal onze eigen waarheid.
Of toch een illusie?????
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
