Wij kennen allemaal dat beeld van het
schilderij van Michelangelo.
De schepping van Adam.
Wij hebben altijd vol ontzag naar die
afbeelding gekeken.
Wat een bijzonder moment was dat.
En zo knap om dat in een illustratie vast
te leggen.
Dit is het moment waar wij nu zijn
aangekomen in onze persoonlijke transformatie.
De handreikingen.
De handreikingen vanuit het universum naar
ons hier op aarde.
Maar ook de handreikingen naar elkaar.
Het is een proces van samen.
Het duister voelde dat haarscherp aan en
heeft daardoor juist de mensen uit elkaar
gedreven.
Samen ben je sterk.
Verdeeld ben je zwak.
Je waardeert iets pas wanneer je het kwijt bent.
Doordat wij niet meer in verbinding met elkaar
waren, kwam dat onder een vergrootglas te
liggen.
Wij werden ons zo bewust wat die verbinding
voor ons betekent.
Doordat wij door deze zware periode heen
zijn gegaan, weten wij zo goed wat die
verbinding doet, voor ons zielen op aarde.
Doordat wij veel gevoeliger zijn geworden.
Ons bewustzijn is uitgebreid.
Onze vorige levens weer boven komen,
daardoor voelen wij de kracht van die
verbinding.
Wij doen nu graag een handreiking.
Even elkaar in de ogen kijken.
Het zielencontact is er onmiddellijk.
De handreiking vervolmaakt het moment.
Niets kan de mens meer scheiden.
Het pad van onvoorwaardelijke liefde is
gevonden.
Alle zielen die dat pad hebben gevonden,
na vele jaren van intensief werken,
herkennen elkaar.
Herkennen de energie waarin wij nu
verkeren.
Alles wordt dichter.
Dichter en lichter.
Het versterkt ons gevoel van veiligheid.
Je voelt de warmte en de liefde om je heen.
Als een van de kersen op de taart.
Je hebt zo hard gewerkt.
Je bent gekomen op een plek die je niet
had kunnen bedenken.
Toch wist je in je hart dat die plek zou
komen.
Daarom bleef je doorgaan.
Ondanks de zware en moeilijke momenten.
Jij wist en jij weet.
Jij was en jij bent.
De cirkels worden gesloten.
Reik naar elkaar uit.
Ondersteun en vul elkaar aan.
Ieder heeft zijn eigen wijsheid.
Die kwamen wij hier delen.
Delen is vermeerderen.
Er is voldoende.
De mens voelt zijn opdracht.
Niets kan hem daarvan weerhouden.
Wij voelen de liefde.
De onvoorwaardelijke liefde.
Niet alleen voor de ander.
Nu leren wij onszelf ON-voorwaardelijk
liefhebben.
Wij zijn uniek.
Wij zijn goed zoals wij zijn.
Juist DAT was de bedoeling.
Wij keken er zo anders naar.
Nu wij hoger gekomen zijn,
beginnen wij dat te zien en te begrijpen.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
