Voor een kind ligt de wereld open.
Een kind staat open voor alles wat op zijn pad komt.
Wat is er te zien, wat is er te horen?
Het kind luistert en kijkt naar alles wat zijn richting uit komt.
Voor een kind is het allemaal niets wat het lijkt.
Alles komt voor het eerst aan het licht.
Het is alles dat het hart van een kind doet versnellen.
Het kind slaat van verbazing niet voor niets zijn hand op zijn hart.
Intuïtief weet het dat het daar altijd een antwoord kan vinden.
Dit kind dragen wij nog altijd in een ons.
Het kind is veranderd van vorm, maar niet van inhoud.
Voelen wij ons nog verbonden met dat deel in onszelf?
Kunnen wij nog naïef zijn?
Kunnen wij nog verhalen aanhoren zonder daar een stempel
op te willen plakken, vanuit onze eigen wereld?
Hebben wij nog contact met het naïeve van het kind in ons?
Durven wij nog goedgelovig te zijn?
Durven wij nog open te staan voor alles wat wij meemaken?
Vanuit onze ervaringen hebben wij een bepaalde instelling aangenomen.
Durven wij weer naïef te zijn als ons innerlijke kind.
Kunnen wij open naar het verhaal van de ander luisteren, zonder
daar onze eigen invulling aan te geven?
Durven wij die ander de vrijheid te geven om zijn eigen ervaringen
op te doen?
Plakken wij daar meteen een eigen stempel op, zodat die ander een
richting in wordt gestuurd?
Durven wij ons weer helemaal naïef op te stellen, wetend dat
de tijd die achter ons ligt nooit meer terug zal komen?
Wij zijn veranderd, net als de omstandigheden en de energie.
Niets is meer wat het was en niets zal meer worden zoals het was.
Kunnen wij daarom achter ons laten wat achter ons ligt?
Durven wij terug te gaan naar de verwondering die nog altijd
in ons aanwezig is?
Durven wij te manifesteren om zodoende onze eigen belevingswereld
te gaan scheppen?
Ja maar…….
Is het niet het deel oude, volwassen mens dat de aandacht vraagt
boven het kind-deel dat ook in ons zit.
Speel met het leven en het leven zal speels worden.
Dat wil niet zeggen dat wij de ernst van het leven niet inzien.
Het is aan ons om onze eigen klemtoon te leggen.
Het is de toon die de muziek maakt.
Het is onze manier van denken die ons leven een stuk luchtiger kan maken.
Het is aan ons hoe wij met onszelf en met de ander willen omgaan.
Het zijn allemaal keuzes die wij vanuit het kind of vanuit de volwassene
in ons zelf kunnen maken.
Het zijn werelden van verschil.
Durf naïef te zijn en impulsief.
Laat het denken niet zwaar de leiding nemen.
Het kind ziet de sterretjes waar de volwassene regendruppels ziet.
Het is het verhaal dat het kind zichzelf vertelt, waar de ouder geen
tijd meer aan wil geven.
Het zijn werelden van verschil.
Het kind is aan het ont-dekken.
De volwassene is aan het be-dekken.
Leg de klemtoon waar je hem wil horen.
Luister naar de toon van de muziek die je hart voor je speelt.
Er is harmonie, zodra er samenspel mag ontstaan van het AL.
Het AL waar wij allemaal mee verbonden zijn.
Speel je eigen lied, spreek je eigen woorden, ingegeven vanuit
het speelse deel van de mens dat nog altijd in ons zit.
Luister naar het verhaal vanuit je hart en de verwondering zal
onmiddellijk weer een boventoon gaan voeren.
Wij zijn instrumenten op zich, weet hoe jezelf te bespelen.
Namasté
Ik zie het licht
Martha
Krul
