Dat is een hele heldere gedachte.
Je zal het jezelf met regelmaat horen zeggen.
Door het niet meer te weten, komt er een opening.
Door het niet meer te weten, ga je niet verder met waar je mee
bezig was.
Door het niet meer te weten, laat je los.
Wanneer je vermoeid bent van het tegen de stroom in gaan,
dan komt er een moment dat je het niet meer ziet zitten.
Dat zijn momenten om groots te omarmen.
Je zal je dan niet zo voelen, maar de eerste stappen zijn dan gezet.
Je gaat maar door en toch voel je dat er iets niet klopt.
Dan is het sterkste om te stoppen.
Waarom zou je doorgaan?
Je helpt er niemand mee en zeker niet jezelf.
Dus laat het uit je handen vallen.
Het feit dat het niet ging, was het teken.
Er is iets anders dat je niet gezien hebt.
Ga naar je stilte en laat komen wat er komt.
Dat is van het hoofd naar het hart gaan.
Voel wat je voelt en zie dan ineens dat het anders kan.
Wij zijn allemaal vermoeid en dat betekent dat wij niet voluit
zullen kunnen gaan.
Het universele draaiboek wordt gevolgd.
Het is ook niet de bedoeling dat wij voluit gaan.
Wij gaan zo gemakkelijk uit van de situatie van voor deze
veranderingen.
Zijn wij vergeten dat wij toen ook al nachten niet zo lekker
sliepen?
Dat wij soms ook last van de buren hadden?
Dat er kleine kindjes waren die ons in de nacht nodig hadden?
Toen sliepen wij ook niet alle nachten door en kwamen
soms ook geradbraakt uit bed.
Wij zijn niet voor niets vermoeid,
Wij hebben niet voor niets een hoofd dat niet kan onthouden.
Het heeft er allemaal mee te maken.
Door je terug te trekken kom je in je eigen stilte.
Stilte kennen wij in de buitenwereld niet meer.
Alles is verbonden en doorverbonden.
Iedereen kijkt bij iedereen in de kamer.
Door het niet meer te weten kom je op een keerpunt.
Dat heb je heel lang uitgesteld, maar het zat er aan te komen.
Leg je handen in je schoot en voel dat dat moment er gewoon mag zijn.
Waarom je eisen zo hoog te stellen, dat geeft frustratie en
vermoeidheid?
Waarom maar door blijven gaan terwijl je ogen nauwelijks nog
iets kunnen zien?
Wij kennen onszelf, maar respecteren onze eigen grenzen zo
weinig.
Waarom? Omdat wij dan niet aan de “norm” zouden voldoen?
Wie, welke norm?
Dat is het keurslijf waarin wij onszelf vastgemaakt hebben.
Dat is het keurslijf dat nu uitgetrokken wil worden.
En dan…., dan voelt het hart de vrijheid.
Dan kan het hart spreken, omdat het hoofd uitgeschakeld is.
Geniet er maar van.
De wereld gaat op zijn kop en wij zijn met de voorbereidingen bezig.
De nieuwe wereld wil niet langer wachten.
Het is tijd.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
