De verwarring is groot en zal nog groter worden.
Dit is onderdeel van het processen.
Wij zijn niet meer die wij waren.
Wij voelen ons in een overgangsfase.
Een overgangsfase is lang niet altijd gemakkelijk.
Wij wisten wie wij waren.
Wij weten nog niet wie wij zijn.
En… toch willen wij verder.
Wij voelen de opdracht in onszelf.
Dit is waar wij voor naar de aarde kwamen.
Veel veranderingen waren te voelen, maar niet zichtbaar.
Dat maakte ons soms aan het twijfelen.
Voelden wij het wel goed?
Gaven wij er zelf wel een juiste uitleg aan?
Met wie kon je over je eigen veranderde gevoelens spreken?
Soms kwam je letterlijk van een koude kermis thuis.
Dan maar weer terug naar die veilige rust van de stilte.
Er kwam een groter onderscheid tussen de buitenwereld en
onze eigen binnenwereld.
Wij verbleven het liefst in onze eigen wereld.
Die was, tussen alle veranderingen door, het bekendste en veiligste
gedeelte van onszelf.
Stak je je neus buiten de deur dan had je het zelf niet meer voor
het zeggen en konden je zo maar dingen overkomen waar je niet
op zat te wachten.
Terug naar binnen, terug naar die veilige stilte.
En toch…..
Voelden wij dat wij zekerder van onszelf aan het worden waren.
Wij voelden dat wij de nieuwe mens in onszelf, beter leerden
kennen en herkennen.
Dat geeft vastigheid.
Dat geeft vertrouwen.
De storm loeit buiten, maar binnen werd aan andere dingen gewerkt.
Wij leerden voorzichtig wat onze nieuwe vaardigheden waren.
Wij voelden dat het allemaal met elkaar verbonden was.
Dat gaf nog meer veiligheid.
Doordat wij ons veiliger gingen voelen, kwam onze kracht terug.
Doordat wij krachtiger werden, wilden wij wel weer eens verder
kijken en onze neus buiten de deur steken.
Wat was er inmiddels veel veranderd.
Alles veranderingen zijn nog niet eens zichtbaar.
Alles is wel te voelen.
Het collectief is onrustig.
Niet alle lagen van het collectief hebben op de zelfde wijze toegang
tot het weten wat er gaande is.
Niet iedereen heeft daar behoefte gaan.
Ieder beleeft het op zijn eigen wijze.
Langzaam voelen wij de kracht in ons toenemen.
Wij hadden ons klein gemaakt uit veiligheid.
Nu richten wij ons op.
Er zijn tekens te zien en te voelen.
Alles is verbonden, de processen lopen synchroon.
Wij voelen dat onze krachten toenemen en dat is niet voor niets.
De storm zal nog meer gaan loeien.
Wij weten wie wij nu zijn.
Wij kennen het doel van onze aardse reis.
Wij kwamen hier, verbonden met het Licht.
Wij maken ons klaar voor de volgende fasen.
Wij staan, het licht is versterkt.
Wij voelen die veranderingen in ons en dat geeft kracht.
De bloemen staan boven de grond en zoeken met hun kopjes
naar het licht.
De tijd van onzichtbaar zijn is voorbij.
De tijd van onszelf laten zien, is aangebroken.
Veel is al gebroken en nog veel staat op breken.
Door al die breuken is het licht te zien.
Geloof, hoop en LIEFDE.
Het licht is de sterkste kracht die er is.
Alles in verbinding met die oneindige Bron van LIEFDE.
De nieuwe tijd is aangebroken.
Er zal nog heel veel gaan veranderen.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
