Er is heel veel veranderd in onze
manier van leven.
Werden wij voor lui uitgemaakt als wij
voor ons uit zaten te staren….
Hoe anders is dat nu?
In onze stiltes wordt de basis gelegd
voor ons verdere functioneren.
Wij ervaren dan onze aanwijzingen
vanuit het universum.
Wij voelen dan heel bewust onze
verbinding met dat universum.
Hollen, rennen, vliegen,
je raakt los van jezelf.
Zitten in stilte en je voelt jezelf in
jezelf zakken.
Je wordt weer een geheel.
Een geheel in verbinding met het universum.
De lemniscaat vindt zijn aansluiting.
De lemniscaat is je “life line”.
Je reddingboei die je constant boven water houdt.
Denk niet meer… ik moet, ik wil, ik zal
Die termen staan niet in verbinding met het
grote geheel.
Dit staan alleen in verbinding met het individu.
Wij zijn verbonden met elkaar.
Het universum is verbonden met ons.
Wij zijn de druppels in de oceaan.
De schakels in de ketting.
Wij kunnen niet zonder de ander.
Daarom werden wij uit elkaar “gehaald”
door het duister.
Het duister wist dat delen vermeerderen is.
Dat de verbonden mens tot veel meer in
staat is.
Vandaar die verwijdering van de mens
in de samenleving.
De processen beïnvloeden elkaar.
Door die verwijdering is de verbinding juist
onder druk komen te staan.
Wij begrijpen het nu nog beter en voelen
het nu nog sterker, dat wij niet zonder elkaar
kunnen.
Wij hebben elkaar nodig.
Juist omdat wij zo verschillend zijn.
Door onze verschillen vullen wij elkaar aan.
Door onze verschillen zijn wij in verbinding
vele malen sterker.
Door de verbinding met het universum wordt
dat in inzichten weer gegeven.
Omarm elkaar.
Kijk in elkaars ogen.
Weet dat je kan bouwen op die ander.
Dan ontstaat de nieuwe maatschappij.
Dan gaan onze harten stromen.
Alles in verbinding.
Alles geleid vanuit de stilte.
Namasté
Ik zie het licht
Martha Krul
