De dieren kijken
meewarig naar de mensen in het park.
Zij zien de bedrukte
gezichten.
Zij voelen de pijn
van de mens.
Zij vragen aan ons,
hadden jullie het dan allemaal nog niet begrepen?
Hebben jullie het
leed van de dieren niet gezien.
Jullie harten
huilden toen dieren in grote getale werden “vernietigd”.
Vele dieren zijn ten
onder gegaan aan de ziekten die gecreëerd werden.
Maar bakens werden
niet verzet.
Er werd gepraat en
gepraat.
Nog meer geld, nog
meer middelen.
Wij gingen van
ziekte naar ziekte.
De mens keek
meewarig naar ons.
Had met ons te doen,
maar deed niets.
Nu kijken wij naar
de mens.
Wij voelen de pijn
en het verdriet.
Wij voelen vooral de
angst om ziek te worden.
De mens die op het
hoogte platvorm in deze beschaving staat,
kan niet uit
voorzorg “geruimd” worden.
Keer op keer zijn de
grenzen aangegeven.
De mensen dachten
dat het wel mee zou vallen.
Dat de grenzen niet
waren overschreden.
De mens ging weer
naar de vergadertafel.
Weer werden
gesprekken gevoerd.
Terwijl wij verder
leden.
Nog werd het niet
begrepen.
Was het nog niet
duidelijk dat de grenzen heel sterk waren overschreden?
Nu begrijpt de mens
het proces dat al jaren aan de gang is.
Wij dieren hebben de
kracht gehad ONS deel van dat proces te dragen.
De mens zag het en
begreep niet.
Nu is het aan de
mens om te zien en te weten.
En te berijpen.
Namasté
Martha Krul
